คอลัมน์”คนข้างวัด” : สูตรที่ไม่ตายตัว
สูตรที่ไม่ตายตัว ตอนเด็ก ๆ สมัยสัก 30-40 ปีที่แล้ว หลังเลิกเรียนก่อนกลับบ้าน ต้องท่องสูตรคูณพร้อมกันทั้งห้อง โรงเรียนทั้งโรงมีแต่เสียงเจื้อยแจ้วแว่วดังไปทั่ว พอโตขึ้นจะคิดคำนวณจำนวนหรือราคาค่างวด บวกลบคูณหาร ตัวเลขก็จะขึ้นมาโดยอัตโนมัติ และวิธีคำนวณก็มีหลากหลาย สุดแต่ใครจะพลิกแพลง ใครสมองดีความจำเป็นเลิศก็มักจะคิดไว เหมือนกับเด็กที่ไปแข่งขันในรายการ ***IQ 180 ที่แต่ละคนใช้วิธีไม่เหมือนกัน เพื่อให้ได้คำตอบเดียวกัน สมัยนี้คงไม่มีหรือมีก็น้อยลงไป เทคโนโลยีเข้ามาแทนแทบไม่จำเป็นต้องใช้แม่สูตรคูณมาคำนวณ กดเครื่องคิดเลข กดมือถือ เพียงเสี้ยวนาทีก็ได้คำตอบแล้ว วันเวลาผ่านไปชีวิตเราก็ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น แต่บ่อยไปก็ลดทอนคุณค่าและเสน่ห์ของชีวิตไปมาก ใช่หรือไม่ วันนี้ความที่ว่าง่าย เราก็มักจะไม่ค่อยเรียนรู้ ไม่แสวงหา ไม่ได้ไม่ดีก็กดเข้ามือถือหาคำตอบ หาไม่ได้ก็ถามเครื่อง ส่งข้อความถามตามเพจ ทั้ง ๆ ที่เรื่องบางเรื่องเราไม่ควรจะถามกัน หรือถามแล้วลืมถามกลับไปกลับมา ถามอยู่หลายครั้งกลายเป็นคนย้ำถามย้ำคิด เมื่อเราเป็นเช่นนี้ การดำเนินชีวิตของเราก็เป็นไปแบบทื่อ ๆ ไม่ปรับ ไม่พลิกแพลง ไม่เพิ่มคุณค่าในตัวเราเอง ซ้ำร้ายกว่านั้น ครั้นเมื่อมีข้อมูล ก็เชื่อยึดโยงเอามาเป็นความรู้ไว้โอ้อวด เอาความรู้นั้นมาเป็นเครื่องมือเพื่อที่จะเอาเปรียบคนอื่น เอาความรู้นั้นมาบดบังความรักของเราที่ควรมีต่อกัน ยิ่งเรายึดติด เรายิ่งลิดลอนความเป็นมนุษย์ของเราให้น้อยลงไป มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งที่สอนเราว่าหากเราพึ่งแต่สูตรที่ยึดติด กับหลักการที่ยึดมั่น […]